CD

Het is een opmerkelijk initiatief van platenmaatschappij Universe om oud werk van Nederlandse bands op cd uit te brengen. Hoewel lang niet alle heruitgaven tot het prog- of symfogenre behoren, wil ik de lezers de heruitgave van "G" van de band Galaxy-lin niet onthouden.

Het Hongaarse kwintet Future Plant bestaat uit muziekliefhebbers die hun sporen in die branche al ruimschoots verdiend hebben. Het doel van de vier heren en dame was een album opnemen dat evengoed uit Engeland, Duitsland of Zweden had kunnen komen. Daarin is men met dit gelijknamige debuutalbum volledig geslaagd, want deze cd klinkt allerminst Oost-Europees! Dit gezelschap maakt frisse, populaire muziek met invloeden uit prog, rock en jazz.

Uit het donkere Noorwegen dalen al even donkere, maar gelukkig ook de mooie klanken van As The Light Does The Shadow op ons neer. Funeral werd in 1991 opgericht en is van origine een doomband die al vele bezettingswisselingen heeft doorgemaakt. De meest ingrijpende was de noodgedwongen vervanging van zanger-bassist en tevens de belangrijkste componist van de band Einar Fredriksen, die in 2003 plotseling overleed. Zijn opvolger was Frode Forsmo.

Zie voor mijn opmerkingen over de heruitgave van Stuntman mijn recensie van het album Aqua. Van alle soloalbums van Edgar Froese, kopstuk en oprichter van Tangerine Dream (TD) is Stuntman altijd een van mijn favorieten geweest. Zo verschillend als de soloalbums van bijvoorbeeld Paul Haslinger (TD) zijn ten opzichte van zijn broodheer, zo identiek qua stijl is vooral dit album. In het enorme aanbod van TD-albums, had Stuntman eind jaren zeventig met gemak als zo'n album uitgebracht kunnen worden.

De kritiek die ik heb verwoord in mijn recensie van Aqua van Edgar Froese betreffende achtergrond, uitvoering en artwork geldt eveneens voor de heruitgave van Pinnacles. Extra nadeel van dit album is dat het nog geen half uur duurt en dus met gemak op een van de andere solo-cd's gezet had kunnen worden. Echter, doordat het album opnieuw is ingespeeld, is de geluidskwaliteit uitstekend te noemen. In The Specific Gravity Of Smile vormt een donkere synthesizertoon de basis voor een synthesizerfluit die de melodielijnen speelt.

Macula Transfer (1976) is het derde soloalbum van Edgar Froese, de bandleider van Tangerine Dream (TD). Het betreft hier een heruitgave van dat album, maar dan wel opnieuw ingespeeld. Ook op dit album is mijn kritiek in zijn algemeenheid dezelfde als die in de recensie van Aqua, zijn debuutalbum uit 1974.

Edgar Froese, de leider en het creatieve brein van Tangerine Dream (TD), behoeft eigenlijk geen introductie. Het is niet verwonderlijk dat hij, door de vele uitgaven van TD-albums, nauwelijks tijd heeft kunnen vinden om aan zijn soloalbums te werken. In de nadagen van zijn carrière besloot hij echter dat het weer eens tijd was voor een soloproject. Hij koos als inspiratiebron het werk van Salvador Dali, een man die hij diverse malen ontmoette en die hij tot de grootste schilders van de vorige eeuw rekent.

Edgar Froese, een van de ‘godfathers’ van de elektronische muziek (EM), is sinds jaar en dag onvoorstelbaar productief. Niet alleen met de talloze albums van Tangerine Dream (TD), maar ook met solowerk en als kunstenaar. Mogelijk vanwege het feit dat de rechten van de muziek in handen zijn van Virgin Records heeft Froese besloten zijn soloalbums uit de beginjaren opnieuw in te spelen en uit te brengen. Het artwork van de covers is weliswaar geïnspireerd op de originele hoesjes, maar is verder geheel nieuw en van zijn eigen hand.

Eloy Fritsch, de Braziliaanse toetsenist van Apocalypse en docent elektronische en computermuziek aan de universiteit van Rio Grande Do Sul, leverde onlangs zijn zevende soloalbum Landscapes af. Omdat het tien jaar geleden is dat hij zijn eerste soloalbum Dreams uitbracht, leek het Musea Records een goed idee om een zeventig minuten lange compilatie uit te brengen.

Landscapes is het zevende soloalbum van de Braziliaanse toetsentovenaar Eloy Fritsch. Het album bevat prachtige melodieën, waarin je klassieke invloeden zult herkennen. Landscapes zal vooral liefhebbers van de ‘symfonische’ Rick Wakeman en Vangelis aanspreken. Luister maar eens naar Somewhere In Time. Fritsch’ rijke arsenaal aan toetsen staat garant voor verzorgde sequences, bescheiden gebruik van elektronisch slagwerk en een grote variëteit aan toetsengeluiden, waarbij hij de bombast niet schuwt.