CD

Teramaze is een band uit Melbourne, Australië opgericht in 1993. Men was een aantal jaren van de radar verdwenen, maar sinds 2008 is de band weer actief. Voormalig zanger Brett Rerekura is weer terug en levert een uitstekende bijdrage met zijn lichtvoetige, warme stemgeluid. De band kende de nodige bezettingswisselingen, maar de centrale figuur was en is gitarist Dean Wells.

Drie jaar na Too Late To Hate, het eerste studioalbum van Lucifer’s Friend sinds 1981, zijn de oprichters van de in 1970 opgerichte band terug met Black Moon, een splinternieuw album gevuld met tien melodieuze songs in de welbekende traditie van de band.

Het derde album van het Franse Qantice is geen doorsnee progmetal-album. Niet alleen heeft de band een uitstekende zanger in de persoon van de Zweed David Åkesson, maar men heeft bovendien een violiste in de gelederen. Door de trompet − bespeeld door Åkesson – wordt een extra dimensie toegevoegd aan de standaard dubbele basdrums, de neurotisch aandoende zware gitaarmuren en de snelle loopjes van (bas)gitaar en ‘orkest’.

Het Finse kwartet Death Hawks rond zanger Teemu Markkula maakt heel prettige muziek. Psychic Harmony is het vierde album van dit gezelschap dat in 2011 werd opgericht. Het album biedt een alleszins melodieus geheel met een goede zanger en composities die diverse elementen uit de pophistorie bevatten.

De in 2001 in Parijs opgerichte band Inhepsie brengt met Onirique zijn vierde album uit en het aardige is dat alle vier de albums met een ´O´ beginnen. Franse poëzie is de basis voor de teksten en de toevoeging van sologitarist Adrien Rougé is een zeer goede keuze. Hij maakte in het prille begin ook al deel uit van de band.

Alliance werd in 1991 opgericht door drummer David Lauser en gitarist Gary Pihl, de voormalige bandmaatjes van Sammy Hagar, en toetsenist Alan ‘Fitz’ Fitzgerald (ex-Night Ranger, ex-Gamma). De drie vonden in Robert Berry de juiste invulling van hun project.

Banco, zoals de Italiaanse band Banco Del Mutuo Soccorso vaak kortweg wordt genoemd, kende in de jaren zeventig hoogtijdagen met muziek die in al haar grilligheid veel overeenkomsten vertoonde met die van Gentle Giant. Sinds de oprichting in 1969 bleef de band al die jaren in wisselende bezettingen optreden, totdat het enige overgebleven oerlid Vittorio Nocenzi vond, dat er maar eens nieuwe muziek moest uitkomen. Het laatste studioalbum dateert namelijk van 1994.

Het Franse kwartet Weend’ô kreeg met het album Time Of Awakening een redelijk succesvolle respons. Klaarblijkelijk voldoende reden om het debuutalbum You Need To Know Yourself opnieuw uit te brengen, zij het met toegevoegde singleversies en nieuwe arrangementen voor een viertal nummers. De totale lengte van het album komt daarmee op ruim een uur.

Het tweede album van Renaissance nieuwe stijl betekende tevens de doorbraak in de VS. Hoewel Michael Dunford niet op de hoes staat, schreef hij wel alle muziek en hij speelde akoestische gitaar. Hij trad pas definitief toe tot de band na het verschijnen van Ashes Are Burning (1973). Het ruim elf minuten klokkende titelstuk is de onbetwiste klassieker van de band die in vrijwel geen enkele liveshow ontbreekt. In de studio was Andy Powell (Wishbone Ash) erbij om met zijn gitaarsolo’s het nummer extra cachet te geven.

Het Noorse Ruphus heeft iets van een cultstatus. Net als het Nederlandse Kayak leek de band in eigen land bands als Yes naar de kroon te steken, maar tot de verwachte grote doorbraak kwam het echter niet. De bezetting is ten opzichte van het debuutalbum nogal gewijzigd waardoor − met name door de mooie maar wat frêle stem van zanger Rune Østdahl − een ander geluid ontstond. In veel opzichten zal het uit 1974 stammende Ranshart een zeer welkome aanvulling zijn voor liefhebbers van de symfo uit de jaren zeventig.