CHRONOMONAUT

Glass Hammer is hard op weg naar het twintigste album. Chronomonaut is een exponent van een band die zich tracht te vernieuwen. Waren Yes en Emerson, Lake & Palmer in vroeger tijden de voornaamste inspiratiebronnen, nu gaat de muziek, zij het nog steeds met elementen van voornoemde bands, meer richting neoprog, Gentle Giant, Chicago en The Alan Parsons Project. Schitterende instrumentale passages worden op dit conceptalbum afgewisseld met passages, waarbij ik de zang niet het sterkste punt vind. Ik heb echter veel waardering voor deze band die nadrukkelijk tracht zich niet oeverloos te herhalen. Bij mij scoort dit vervolg op Chronometree (2000) en de opvolger van Valkyrie (2016) daarom zeker niet als het minste album van de band. De twaalf tracks zijn zeer gevarieerd en het Chris Squire-achtige basspel van Steve Babb mag ik graag horen, evenals het ruimschoots aanwezige toetsengeweld. De zang van Fred Schendel, gitariste Susie Bogdanowicz en gast Matthew Parmenter (Discipline) is gelukkig niet storend, terwijl er wel degelijk ook zeer goed gezongen stukken tussen zitten. Alles bij elkaar scoort dit album een dikke voldoende!