Met onder meer: EPICA, WITHIN TEMPTATION & STRATOVARIUS, Hellendoorn

Het festival begon al vroeg op die mooie Hemelvaartsdag, waarbij tot groot genoegen van de duizenden bezoekers de zon zich zeer regelmatig liet zien. Op de drie podia werden liveoptredens en alternatief vermaak geboden, zoals kampioenschap luchtgitaar spelen. Naast vele eet- en drinkgelegenheden waren er diverse winkeltjes, motoracrobatiek en een bungyjump-achtige attractie. De organisatie door Rob Nijenhuis en zijn team was vlekkeloos. Ook het muzikale aanbod was zeer gevarieerd: van Nederlandstalig dialect (Skik), goud van oud (Abba-nostalgie met Björn Again), aanstormend talent (The Sheer) tot gevestigde namen in de rock- en popmuziek, zoals Krezip, Kane, Guano Apes en hoofdact Johan Gielen. Uw verslaggever kwam echter met name voor Epica, Within Temptation en Stratovarius.

Epica speelde ’s morgens een uur in een goed gevulde tent op het grote zogeheten Bospodium. De band was duidelijk gegroeid door alle optredens en bewees onder leiding van Mark Jansen en frontvrouw Simone Simons dat men echt klaar is om verder Europa en wellicht de VS in te gaan. Binnenkort gaat de band de studio in voor de opvolger van The Phantom Agony, die waarschijnlijk begin 2005 zal verschijnen.

De show van Within Temptation was in alle opzichten een klapper: een prachtig decor, een groot videoscherm met rustige beelden van onder anderen mooie natuur, vuurwerk en een imponerende set, waarbij Sharon den Adel de sterren van de hemel zong voor een bijna uitzinnig publiek. Tot ver buiten de tent stonden liefhebbers samengepakt om Ice Queen mee te brullen. Volgens geruchten is nóg betere opvolger van het succesvolle album Mother Earth klaar om uitgebracht te worden. Gezien deze show zou deze overtreffende trap mij in het geheel niet verbazen.

De slotact op het iets kleinere Weidepodium was Stratovarius. De band is bezig aan een afscheidstournee, want als de lijmpoging van Timo Tolkki met zanger Timo Kotipelto mislukt, dan was dit de laatste keer dat Stratovarius in Nederland heeft gespeeld. Gitarist Timo Tolkki, toetsenman Jens Johansson, bassist Jari Kainulainen, drummer Jörg Michael en Kotipelto speelden een niet zo voor de hand liggende set met een aantal minder bekende en oudere nummers. Kotipelto probeerde wel de vonk over te brengen; hij slaagde daarin - behalve enigszins bij Hunting High And Low - maar ten dele. Professioneel was de band zeker, maar zonder fratsen of extra’s en geen minuut langer dan de hun toegemeten tijd. De toekomst zal dus moeten uitwijzen of Stratovarius nog een wederopstanding zal beleven!

Dauwpop 2004 was een prima festival en ik was ook nog eens een keer op tijd thuis. Wat wil een muziekliefhebber nog meer?