Met onder meer SEVENTH WONDER, SYMPHONY X & REDEMPTION, SJIVA, Baarlo

De weergoden waren onze landgenoten in de buurt van Venlo goed gezind. Voor de dertende keer werd het indrukwekkende Progpower Festival gehoudenin het kleine dorpje Baarlo in zaal SJIVA met op vrijdagavond een opening van een band die nota bene uit mijn eigen woonplaats Almelo afkomstig zijn, namelijk de Barstool Philosophers. De vijf mannen oogstten aardig wat bijval van het nog niet zo talrijke publiek al miste zanger Leon Brouwer in de tweede helft van de set een paar nootjes en ook aan de podiumpresentatie dient men nog wel wat bij te schaven. Het was al spoedig duidelijk dat de temperatuur in de zaal tot onaangenaam hoge waarden zou oplopen...

Als tweede act was Subsignal aan de beurt, een uitstekende band met onder anderen Arno Menses en Markus Steffen (beide ex-Sieges Even). Puike (samen)zang, mooie melodieën en toch ook nog voldoende power om het publiek te boeien. Het nieuwe album Touchstones is een aanrader.

Hoofdact voor de avond was Seventh Wonder, een band uit Zweden die merkwaardig weinig toert. Daar was overigens niets van te merken tijdens de show al was het geluid achterin beter dan vooraan. Gedragen door bassist Andreas Blomqvist, die ook verantwoordelijk is voor de eenduidige kleding van de bandleden en de gespierde zanger Tommy Karevik bracht de band een overtuigende dwarsdoorsnede van de tot nu toe uitgebrachte albums, bijgestaan door onder anderen de nieuwe drummer Stefan Norgren en de zus van Karevik als achtergrondzangeres. Onbegrijpelijk dat een dergelijke band niet meer aan de weg timmert!

De enige echt progressieve band op de zaterdag was de Nederlandse band Schizoid Lloyd. De band bracht aardige, avontuurlijke muziek met aansprekende samenzang. De tweede band was White Walls, een degelijk hardrockband uit Roemenië. Voor de pauze zagen en horden we nog In Mourning met vrij zware muziek afgewisseld met meldodieuze passages en met zowel grunts als normale zang.

Na de pauze volgde het Italiaanse DGM (foto). Goed licht, goed geluid behalve de zang, die vooraan niet goed doorkwam, en muziek die het midden hield tussen neoklassiek en progmetal. Publiekslieveling bleek Long Distance Calling, de enige instrumentale band op het festival. Flarden Ocean Size, postrock en Anathema kwamen voorbij, maar voor was de muziek niet spannend genoeg. Symphony X was de hoofdact voor een redelijk gevulde, maar niet uitverkochte zaal. De heren speelden en zongen fabuleus maar de set was nogal hard, de temperatuur te hoog en het licht erg wazig. Duidelijk werd wel dat Michael Romeo echt tot 's werelds beste gitaristen behoort, terwijl Russell Allen met overtuiging zong en af en toe op humoristische wijze contact zocht met het publiek.

Op zondagmiddag opende Sky Architect. De Nederlanders speelden naar mijn smaag erg goed en gedreven, maar men bleek met een smeltkroes van progmetal, jazz en melodieuze rock toch een vreemde eend in de bijt. De daaropvolgende bands zaten qua stijl meer richting power- en heavy metal, maar van prog was voor mijn gevoel nauwelijks sprake. De Italianen van Memento Waltz gaven een degelijk visitekaartje af en ook Sole Remedy uit Finland met een mengelmoes van Devin Townsend, Opeth en de heavy kant van Porcupine Tree trad op voor een half volle zaal. Met name zanger Jukka Salovaara kwam wel wat tekort.

Na de pauze bracht het Italiaanse Kingcrow fraaie progmetal dat vooral werk van hun uitstekende nieuwe album Phlegethon bevatte. De metalheads konden vervolgens hun hart ophalen bij de oudgedienden van Mekong Delta. De Duitsers gaven een onvervalste hardrockshow, maar het aangekondigde progelement kon ik pas op het einde van hun optreden ontdekken. De afsluitende band was Redemption, een Amerikaanse band rond zanger Ray Alder (Fates Warning) en gitarist Nick van Dyk, die tot op heden met succes is behandeld voor kanker. Redemption speelde helaas zonder toetsenman Greg Hosharian. Terwijl 

Afsluiter was Redemption, de Amerikaanse band rond Fates Warning zanger Ray Alder en de tot op heden met succes tegen kanker behandelde gitarist Nic van Dyk, speelden helaas een set zonder hun toetsenman Greg Hosharian. Terwijl de beide gitaristen Van Dyk en Bernie Versailles het vooral van snelheid meenden te moeten hebben, vond ik de zang van Alder met name op het einde zeer tekortschieten. De ritmesectie, bestaande uit basssit Sean Andrews - zowaar met cape in die hitte! - en drummer Chris Quirarte, deed het voortreffelijk.

Tijdens de afterparty was er een tragisch ongeluk, waarbij gitarist Mikko Laine van Sole Remedy kwam te overlijden. Zo werd dit dertiende festival met een grote nadruk op heavy metal toch nog onverwacht overschaduwd door dit drama dat voor alle nog aanwezige medewerkers, bandleden, bezoekers en organisatoren bijzonder pijnlijk moet zijn geweest.