KANSAS - LEFTOVERTURE, Het munument in iO Pages

Veertig jaar geleden…. Ja inderdaad 40 jaar geleden brak de Amerikaanse band Kansas definitief door met het album Leftoverture en de wereldwijde hitsingle Carry On Wayward Son.

Stevige jongens in overalls uit het boerenland van Topeka in de staat Kansas hadden een droom en besloten op initiatief van autodidact-drummer Phil Ehart in 1970 die samen te proberen te verwezenlijken. De bandleden woonden voor het merendeel in een dorp waarin iedereen iedereen kende maar ook een gebied waar je kilometers ver kon kijken over eindeloze vlakten. In de beginperiode bestonden optredens voornamelijk uit het vertolken van gecoverde soul nummers. Voor een appel en een ei speelde het zestal Livgren, Walsh, Steinhardt, Ehart, Hope en Williams overal waar men ze maar hebben wilde. Al snel kregen de bandleden genoeg van het spelen van nummers geschreven door anderen en zo werden de eerste schreden gezet richting ‘eigen songs’. Het was in 1973 dat een demo ‘tape’ de aandacht trok van de bekende impresario Don Kirshner. Hij stuurde zijn rechterhand Wally Gold naar Topeka om de band live aan het werk te zien. De mannen van Kansas begrepen dat dit een unieke kans was en met een ‘vrij bier voor alle bezoekers’ puilde de zaal dan ook uit. De aparte stijl en het vakmanschap van de bandleden maakte ook Gold enthousiast en zo scoorde de band een voor die tijd zeer aantrekkelijk platencontract voor zes albums en verdiende zo een optreden in het Don Kirshner’s Rock Concert, waarbij Kansas voor het eerst in de hele VS te zien was. Voor de ‘boeren’ uit Kansas waren deze trips, de eerste fotosessies en het werken in een studio allemaal verpletterende indrukken en al ontbeerde de band elke ervaring op dit gebied, er werd gaandeweg snel bijgeleerd. De voor de naamsbekendheid van artiesten zo belangrijke hitsingle bleef echter uit en Kirshner legde met de eerste drie albums heel veel geld toe op het sextet uit Topeka: van het debuutalbum werden immers ‘slechts’ 100.000 exemplaren verkocht.

De overalls werden gaandeweg vervangen door ‘tuxedos’, Livgren groeide uit tot de belangrijkste songwriter in de band waarbij hij vooral de progressieve nummers aanleverde en Walsh de meer rechttoe rechtaan rocksongs. Walsh: ‘Kerry’s songs zijn het handelsmerk van de band geworden’. Steinhardt werd als leadzanger voorbijgestreefd door de energieke Steve Walsh die van elk optreden een soort van uitputtende conditietraining maakte door vrijwel continue over het gehele podium te rennen als hij geen toetsen hoefde te spelen. Eén van de publiekslievelingen werd het opzwepende Down The Road, maar inmiddels had Kansas ook al heel veel indruk gemaakt en vele fans verworven met indrukwekkende nummers als Song For America en Icarus (Borne on Wings Of Steel).

Toen kwam 1976: Kansas had drie albums uitgebracht maar nog steeds geen hitsingle gehad. In dat jaar verschenen Oxygene van Jean Michel Jarre, Moonmadness van Camel, Trick Of The Tail van Genesis, In'terview van Gentle Giant, The Roaring Silence van de Manfred Mann’s Earth Band, Chocolate Kings van PFM, Live At Carnegie Hall van Renaissance, 2112 van Rush en Crystal Ball van Styx. Een steeds breder publiek interesseerde zich voor meer dan alleen hitjes maar zeker in die tijd kregen artiesten eigenlijk alleen wereldwijde bekendheid als er een grote hit werd gescoord…..

Kirshner behield echter het vertrouwen in Kansas en stuurde de band net als voor de opnamen van Masque naar Bogolusa, gelegen in het afgelegen moerasgebied van Louisiana, om in die prachtige studio in alle rust te werken aan het vierde album. Daar aangekomen bleek Walsh een writersblock te hebben, zo legde Kerry Livgren uit en hijzelf had alleen het prachtige stuk The Wall, dat hij in één nacht gepend had. Ehart kon dat haast niet geloven en spreekt met groot ontzag en lof over Livgren die hij terecht een ‘musical genius’ noemt. In de studio ontstond een heel aparte sfeer waarbij de overige vijf leden elke dag reikhalzend uitkeken naar waar Livgren nu weer mee aan zou komen. Intussen werd de druk om de belofte in te lossen wel voelbaar maar werkelijk als ‘Miracles Out Of Nowhere’ kwamen tekst en muziek voor de gelijknamige song uit Livgren’s pen gerold. Als door een onzichtbare hand gestuurd volgde de ene na de andere epic en alle songs werden kundig door producer Jeff Glixman opgenomen. Ook hij voelde dat er iets bijzonders gaande was. Tot in het holst van de nacht werkte Livgren aan zijn epische songs als Cheyenne Anthem en (what’s in a name…..) Magnum Opus. Feitelijk was de band klaar met het album en was al bezig alles in te pakken toen een vermoeide Livgren zijn maatjes schuchter meedeelde ‘hey guys, I’ve got another song’. In de laatste nacht voordat de repetities voor het album ten einde zouden zijn vertelt Livgren: ‘Ik begon met een riffje en de ene noot volgde de andere’. De volgende dag terug in de studio speelde Livgren de riff van Carry On Wayward Son en bandleden en geluidstechnici keken elkaar veelbetekenend aan: iedereen voelde dat dit de hit zou kunnen zijn waar Don Kirshner al jaren op had gewacht en tevens de song die de poorten naar een wereldwijd publiek zou kunnen openen. Kirshner zelf ging helemaal uit zijn dak toen hij de song via de telefoon te horen kreeg: ‘I just love it, I just love it’ juichte hij! De a capella opening, de stevige riff en het krachtige refrein, alles klopte in dit nummer en inderdaad overtrof de respons op het uitbrengen van deze single de stoutste verwachtingen. Van Leftoverture zouden uiteindelijk meer dan vijf miljoen exemplaren worden verkocht en zo werd het geduld van Kirshner dubbel en dwars beloond. Tot op de dag van vandaag speelt de band steevast een aantal songs van dit album Leftoverture: een monument in de ware zin des woords.