230503

Het van origine uit Sydney, Australië afkomstige gezelschap Anubis is geformeerd rond zanger-percussionist Robert James Moulding en toetsenist David Eaton. Deze twee heren begonnen in 2004 aan een project dat tussen 2006 en 2009 uiteindelijk hun debuut 230503 opleverde. Dat album werd ingespeeld met Doug Skene op gitaar, Nick Antoinette op bas, Steve Eaton op drums en engineer Dean Bennison op gitaar. Anubis komt op mij over - net als Unitopia - als een project van twee muzikanten die met goede sessiemusici een album hebben opgenomen en niet als een echte band. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar voor mij als 'ouwe rot' is deze benadering toch nog steeds even wennen. Zeker als je de muziek hoort en je ziet in je verbeelding Doug Skene live spelen alsof hij in een rasechte metalformatie tekeer gaat met zijn lange haardos. Je krijgt dan snel een verkeerde indruk. Ik ben overigens niet kapot van de zang van Moulding, een gemiddelde vrij monotone stem die enigszins lijkt op die van Neil Finn (Crowded House), maar storend is die zang niet. Muzikaal is Anubis een typische exponent van de hedendaagse prog: een modern geluid ondanks het gebruik van relatief veel orgel, compositorische weerspiegelingen van oude meesters en ook wat eigen inbreng, maar de invloeden van Pink Floyd zijn niet te missen. Liefhebbers die de eveneens Australische band The Butterfly Effect kunnen waarderen, zullen deze muziek waarschijnlijk ook goed vinden, hoewel er ook trekjes van Crowded House waarneembaar zijn. De tien nummers, waarvan drie 'epics' van respectievelijk ruim negen, twaalf en zeventien minuten klokken, zijn samen goed voor bijna zeventig minuten interessante symfo. Uptempo stukken worden afgewisseld met een wat zweverig, atmosferisch stuk als Breaking Water of slepende symfo à la de oude Marillion in Waterfall. Ook is er iets van Marillion's Grendel terug te horen in Anonymity. De psychedelische invloeden in The Bond Of Mutual Distrust worden gevolgd door het enigszins popachtigeThe Doctor. Oude, rustige Genesis-invloeden treffen we aan in Flying/Falling waarna de eerste epic Collapse volgt: ouderwets aandoende symfo met halverwege een mooi door piano en toetsen gedragen passage en een magistraal majestueus eindschot. Een herkenbare Genesis-oude-stijl-signatuur kenmerkt het begin van Disinfected And Abused, de finale van 230503. Alleen de saxofoon creëert een ietwat jazzy geluid, terwijl ook invloeden van Pink Floyd en IQ bijdragen aan de muzikale richting.

230503 is een alleraardigst debuut met veel goede momenten. Anubis is een aanwinst voor de progscene 'down under'.