MENNO VON BRUCKEN FOCK

BLUE PLANET

Artiest / Band: 
ALQUIN (2005)
ALQUIN Blue Planet

Zo’n dertig jaar na het laatste studioalbum is er nu een gloednieuwe schijf van de Delftse band Alquin en ook weer bij dezelfde platenmaatschappij. De band is versterkt met de van Snowy White bekende bassist Walter Latuperissa, maar verder opereert de band nog altijd in de originele bezetting, inclusief Michel van Dijk de broodmagere zanger die nog zingt als vanouds. De muziek van gitarist-violist Ferdinand Bakker en de deels autobiografische teksten van Job Tarenskeen en van Van Dijk doen de oude gloriejaren herleven, zonder daarbij oubollig te klinken. De veertien tracks, samen goed voor ruim 64 minuten muziek, zijn zeer gevarieerd en laten alle elementen horen die Alquin destijds tot zo’n bijzondere band maakte. Je hoort invloeden uit de pop in bijvoorbeeld Murder In The Park en Pictures, prog met een vleugje fusion in de instrumentale openingstrack Return To The Blue Planet met een heerlijk lopend basje van Latuperissa, en ook in delen van het prachtige Over And Out dat afgewisseld wordt met een melodie die van Hall & Oates afkomstig had kunnen zijn. Hammond, saxofoon en gitaar vinden elkaar vloeiend in Hitman en Falling, à la New Guinea Sunrise. Het nummer Love = A Little Thing neigt enigszins naar folk, terwijl Terroreyes een vleugje Don’t Fear The Reaper van Blue Öyster Cult bevat, maar ook een zwoel tweede deel en een grappige stilte als pseudo-einde. Het uptempo en funky 2 Days 2 Nights klinkt ook solide, terwijl het gevoelige Enough = Enough het mooie rustpunt vormt met een slidegitaar en een knipoog naar de southern rock. Een prachtige synthese tussen pop en prog hoor je in Singapore Connection met wat muzikale flashbacks naar de hitjes van toen. Het mooiste nummer heeft de band echter voor het laatst bewaard, wantThe Beach heeft het allemaal: melodielijnen om van te smullen, prima zang met close-harmony, tempowisselingen, een puik sfeertje en dat typische, enigszins jazzy Alquin-geluid als in The Dance van het album The Mountain Queen (1973). Het goede is bewaard gebleven; deze progparel maakt een comeback zonder zwakke plekken en ook op de productie is weinig aan te merken!