PHOS HILARON (NL+E)

Paul Avgerinos is een Amerikaanse beoefenaar van elektronische muziek (EM) die zijn sporen in de muziek ruimschoots heeft verdient. In 1980 studeerde hij af aan het Peabody Conservatorium in Baltimore, concerteerde hij zowel solo als met orkesten en mocht hij onder anderen Isaac Stern en Jean Pierre Rampal begeleiden. Met welk instrument? Je zou het niet verwachten, maar met de contrabas. Enkele jaren later ontdekte hij de populaire muziek en toerde met onder anderen Charles Aznavour, Liza Minelli en jazzlegende Buddy Rich. Hij creëerde zijn eigen digitale studio en maakte acht soloalbums en daarnaast nam hij ook albums op met Richie Havens en Run DMC (!). Verder is Avgerinos producer en werkt hij mee aan televisie- en filmprojecten. De eerste twee nummers op Phos Hilaron zijn trage, nogal monotone basislijnen met enigszins Gregoriaans aandoende, gedragen teksten uit lang vervlogen tijden. Het derde nummer doet denken aan sommige stukken van Anthony Phillips (ex-Genesis), waarbij de melodielijnen worden gespeeld door een slepende synthesizer die enigszins oriëntaals klinkt. Het atmosferische titelstuk bestaat uit ijle klanken en een licht orkestrale basis, waarover heen schijnbaar religieuze teksten melodieus worden voorgedragen. In het tweede deel zijn kosmische klanken te horen. Anoint And Cheer en Kyrie liggen in het verlengde van het eerste deel uit de titeltrack en die klinken mij te langdradig. Ook Song Of Gladness klinkt zo, maar de vioolachtige synthesizer vormt een afwisseling met de 'gebeden'. Oneness is een erg mooi en rustig nummer dat dient ter begeleiding van een documentaire over koraalriffen. Vervolgens gaat The Mystery Telling terug naar het begin van het album evenals het zalvende O Heavenly Word. Een aparte combinatie, dat wel, maar Phos Hilaron is niet direct mijn pakkie-an!

ENGLISH:

The electronic musician and American Paul Avgerinos has well won his spurs in music: he finished his college career at the Peabody Academy of Music in 1980. He has performed both solo and with orchestras, where he has allowed to accompany, among others, Isaac Stern and Jean Pierre Rampal. His instrument? You would never expect it, but all the same: with the double bass. A few years later, he discovered popular music and toured with, among others, Charles Aznavour, Liza Minelli and jazz-legend Buddy Miles. He created his own digital studio and has already recorded eight solo albums, but he also recorded with Richie Havens and Run DMC. He also acts as a producer and assists with television and film projects. The first two numbers on Phos Hilaron are slow, rather monotonous base lines with recited words from days long past that strike Gregorian. The third track reminds me of some passages of Antony Phillips (ex-Genesis), in which the melody lines are made with slurring synth, sounding distantly Oriental. The atmospherical title track is made up of thin sounds and a slight orchestral base, over which prayer-like texts are being melodiously spoken. In the second part there are cosmic sounds. Anoint And Cheer and Kyrie follow naturally from part 1 of the title track and sound too longwinded to me. Also Song Of Gladness sounds this way, but the violin-like synth forms a variation to the 'prayers'. Very beautiful, quiet like an accompaniment to a documentary film on atolls, is Oneness, and back to the beginning of the albumThe Mystery Telling and the oily O Heavenly World. The combination is a thing by itself indeed, but not exactly to my liking!