PRODIGAL DREAMER

Maar liefst 43 jaar nadat het debuutalbum Pampered Menial van het Amerikaanse Pavlov’s Dog werd uitgebracht, is de band rond het echtpaar David en Sara Surkamp terug met een album, waarvan de hoes bewust veel gelijkenis vertoont met die van het debuut. De dertien songs zijn ‘live’ in de studio opgenomen en zijn de afgelopen acht jaar gecomponeerd. Sara Surkamp zingt drie tracks waarvan het bluesy Crying Forever best aardig is; op de andere twee zingt ze niet echt sterk. De stem van David Surkamp is uiteraard nog steeds zeer herkenbaar met zijn snelle vibrato, maar hij heeft wel zo’n twee octaven ingeboet. De composities zijn van middelmatig tot heel redelijk, maar als geheel boeit het album totaal niet − zoals het debuut dat wel deed − en progressief is de muziek van Pavlov’s Dog al lang niet meer. Niet voor niets is Nederland overgeslagen tijdens de Europese tournee in het najaar van 2018, want de belangstelling vanuit ons land was klaarblijkelijk onvoldoende en als volger van het eerste uur kan ik mij dat eigenlijk best voorstellen. Eigenlijk past de laatste track The Wind Wild Early nog het meest bij het prog-genre met een bas die even als leidend instrument wordt gebruikt en een symfonische begeleiding. De magie van de snerpende falsetstem is verdwenen en de kracht van deze popliedjes is bezien vanuit het oogpunt van het prog- en symfogenre onvoldoende.