THE TEMPLE OF HUMANITY

Te midden van de vele heruitgaven, albums van artiesten die hun kunstje maar blijven herhalen of juist artiesten die te veel lijken op anderen, komt er soms iets voorbij wat me aangenaam verrast. In dit geval is dat het project Freestone van landgenoot Harm Timmerman, die op The Temple Of Humanity zowel tekstueel als muzikaal de inspiratie voor zijn muziek heeft gevonden in de filosofische stroming vrijmetselarij. Ook het artwork kwam tot stand op basis van deze stroming. Achter elke song en elk kunstwerkje dat in het goed verzorgde digipack is afgebeeld, zit een verhaal. Zonder me nu direct te bekeren tot de orde van de vrijmetselaars, moet ik toch vaststellen dat Timmerman een uitzonderlijk goed en kwalitatief hoogstaand product heeft afgeleverd. Op deze cd staan twaalf tracks, alle van de hand van Timmerman die gitaar, bas en synths speelt en bovendien verantwoordelijk is voor de uitgebalanceerde, puike productie. De tweede belangrijke man heet Diederik Huisman. Diens zeer prettige stem en zijn uitstekende Engels dragen bij tot de internationale uitstraling van dit album. De muziek valt in de categorie kwaliteitspop met een progressief en symfonisch randje. De saxofoon en de fluit van Alex Simu zorgen echter ook voor een jazzy inslag, wat vooral goed te horen is in een relaxt nummer als Walking Through The Sacred Place, met daarin veel aandacht voor een riedelend pianootje. De korte tracks zijn kenmerkend voor popmuziek; de instrumentatie en de vaak geniale. maar toch melodieuze overgangen zijn meer karakteristiek voor de progressieve rockmuziek. Flarden van Double, Pink Floyd en No-Man zijn eveneens te herkennen, maar doen onvoldoende recht aan de composities van Timmerman. Deze muzikant lijkt dus absoluut niet op welke band dan ook op, maar heeft zijn eigen pad met muzikale rijkom weten te vinden. In tal van details en effecten onderscheidt The Temple Of Humanity zich positief, want er is zeer kritisch gekeken naar de muzikale opbouw en invulling. Het album bevat derhalve bepaald geen eenheidsworst. Zo klinkt het bijna Floydiaanse Documentum Intellige wonderschoon door de inzet van een koor, waardoor het nummer een aparte Gregoriaanse draai krijgt, terwijl de single Turn The Key tot de pakkendste nummers en tot mijn favorieten behoort. Seven Steps Staircase is een mooi intsrumentaaltje gedragen door Simu’s fluit. The Temple Of Humanity van Freestone is een prima schijfje: warm aanbevolen!