UNEXPLORED

Zes jaar na het onverwachte eerbetoon met het album ThreeFour aan Claudio Lorandi − de in 2007 overleden oprichter van Phoenix Again − en drie jaar na Look Out verschijnt nu Unexplored, het derde album van deze Italiaanse band. Tot mijn verbazing zijn er daarnaast ook nog twee livealbums verschenen die ik heb gemist en waarvan er een nota bene in ’t Blok in Nieuwerkerk aan de IJssel werd opgenomen, namelijk The Phoenix Flies Over The Netherlands (2016). Er is overduidelijk sprake van twee generaties in deze herboren band met maar liefst vier familieleden Lorandi: Antonio (bas), Sergio (gitaar, zang), Giorgio (percussie, zang) en Marco (gitaar, zang). De familie wordt aangevuld met Silvano Silva (drums) en Andrea Piccinelli (toetsen). De acht composities op Unexplored bevatten samen krap vijftig minuten luistergenot. Phoenix Again maakt moderne en fris klinkende symfo met invloeden van Camel, zoals in The Bridge Of Geese, en Kayak. De klassiek georiënteerde passages doen ook wat aan de landgenoten van New Trolls denken. Het tegendraadse ritme in het wat zwaardere Whisky is een mix van Kansas en bluesinvloeden. Het contrast in het daaropvolgende nummer klinkt heel lieflijk: smaakvolle en zweverige ondersteuning van toetsen en een hoofdrol voor de akoestische gitaar van Sergio Lorandi. Datzelfde geldt voor Valle Della Luna, waarin het eerste deel de akoestische gitaar het voornaamste instrument is, ondersteund door de hele band. In het tweede deel is de elektrische gitaar prominenter aanwezig naast de synthesizer. Uitstekend gitaarspel, een hoofdrol voor de toetsen en een doorgewinterde ritmesectie: wat wil een symfomaan nog meer? Als je de lange, instrumentale stukken optelt bij de beperkte passages met redelijke Engelstalige zang dan heb je een dijk van een album. To Be Afraid – Ansia komt compositorisch net iets te kort en de lange stilte midden in de slottrack is wat irritant. Desondanks is de ruim drie kwartier topmuziek op Unexplored voor mij meer dan geslaagd!