FROM WITHIN

Het Italiaanse kwintet Astra begon ooit in Rome als instrumentaal kwartet, van welke er momenteel nog drie in de hedendaagse line-up te vinden zijn: Emanuele Casali (toetsen, zang), Andrea Casali (bas, zang) en Silvio De Meo (gitaar), aangevuld met Felippo Berlini (drums) en Titta Tani (zang). Qua stijl begeven de Italianen zich nadrukkelijk op het pad dat Symphony X en Vanden Plas reeds bewandelen. Tani, die van huis uit drummer is bekend van onder meer DGM, doet het niet slecht als zanger, al klinken de pogingen om Russell Allen (Symphony X) te benaderen in de eerste track Over The Hills erg geforceerd en wordt de schreeuwerige en rauwe stem stevig ondersteund door de techniek en de galm. In Memories Remain hoor je een aardig contrast tussen wat oubollige koortjes en moderne uptempo en gejaagde progmetal met heftige dubbele basdrums. De tempovariaties en de rustiger stukjes met mooi toetsenwerk verraden de progachtergrond van de band. Een vreemde eend in de bijt is de prachtige akoestische ballad The Rage Behind, waarin Tani beter uit de verf komt. In Save Another Day zingt hij overtuigend; dit nummer bevat zowel pop- als jazzinvloeden, maar ook een 'Riverdogs meet Dream Theater' signatuur. De wat rauwere stijl keert terug in Hypocrisy  met een tikkeltje Saga in het begin, wat jazzinvloeden en een aardig meezingrefreintje. Road To Nowhere is een knipoogje naar Ayreon en Dream Theater in het AOR-achtige Simple Mind is het meezingen geblazen. Na het op Symphony X gelijkende The Hitman sluit dit lange album af met een rustige ode aan Queen in Never Say Goodbye met een enkel fragment dat ook sterk aan The Beatles doet denken.

From Within is geen onverdienstelijke plaat. Astra bestaat stuk voor stuk uit prima muzikanten, maar de band mist een eigen identiteit om door te stoten naar het grote publiek. Ook Tani's zang moet je liggen, want zijn stem zal niet iedereen aanspreken. Wel kun je genieten van enkele werkelijk schitterende instrumentale stukjes.