CD

Gitarist Andy Powell – hij wordt zeventig in februari 2020 − was er vijftig jaar geleden in 1970 al bij toen het kwartet Wishbone Ash het eerste album uitbracht. Na de onbetwiste klassieker Argus zouden nog veel albums volgen en na een lange pauze meldde ook oerlid Martin Turner zich weer aan het muzikale front. Diens album Written In Stars (2015) is naar mijn mening echter een waterig aftreksel van wat Wishbone Ash in de jaren zeventig opnam.

Het muzikale project van gitarist Kalle Walner (RPWL) is zo langzamerhand geen project meer, want de bezetting van het voorgaande album Liquid heeft stand gehouden. Blind Ego is nu echt een groep geworden. Bij het beluisteren van het wederom zeer degelijke Preaching To The Choir, wordt duidelijk dat Yogi Lang het meer progressieve Floydiaanse aspect van RPWL vertegenwoordigt, en dat Walner zich beter thuis voelt in de wat rauwere, hardere en dus de meer heavy en minder progressieve muziek.

Na het debuut Footprints In The Hourglass gooide gitarist Joe McGurk het roer om. Het gevolg daarvan is dat zijn muziek op Oceans Of Starlight nu meer richting metal gaat en commerciëler is. Bovendien heeft hij een andere producer en twee nieuwe bandleden ingehuurd. Sopraan Jennifer Coleman, een dame van wie we met name in de wereld van de klassieke muziek nog meer zullen horen, is wél gebleven en zij toont zich opnieuw een aanwinst voor de muziek die McGurk schreef.

Altesia is een nieuwe progmetalband uit Bordeaux (Frankrijk) en Paragon Circus is het debuut van dit vijftal. Na een mooie rustige opening wordt duidelijk uit welke inspiratiebronnen de band put. De eerste albums van Dream Theater lijken vooral de basis te zijn geweest voor de muziek die de band maakt. Hoewel de zes songs alle zijn geschreven door zanger Clément Darrieu is er − naast de invloeden van Dream Theater − een bonte mengeling van stijlen te horen.

Marko Hietala is vooral bekend als bassist, gitarist en zanger van de Finse female fronted metalband Nightwish. Daarnaast speelde hij daarvoor al − en nog steeds − in Tarot, een band waarin onder anderen zijn broer Zachary als sologitarist speelt. Tijdens de sabbatical, die Nightwish zichzelf gunde, zag Hietala de kans schoon om zijn wens om een soloalbum te maken in vervulling te laten gaan. Samen met toetsenist Ollila en gitarist Wäinölä verfijnde en arrangeerde hij zijn composities.

Maar liefst vijftig jaar na dato krijgt Brian Davison’s Every Which Way, het album van drummer Brian Davison (The Nice) een herkansing. Toen Keith Emerson begon met Emerson, Lake & Palmer, moesten Davison en bassist-zanger Lee Jackson op een andere wijze aan de bak. Voordat Refugee werd geformeerd had Davison een andere muzikale uitdaging gevonden met zanger Graham Bell die tevens het leeuwendeel van de zes songs op dit album schreef.

Dat het female fronted metalgenre nog niet voldoende is uitgemolken, bewijst de Britse formatie Serpentyne, geesteskind van zangeres-componist en producer Maggiebeth Sand. De eerste twee albums van deze band waren grotendeels gebaseerd op mythen en middeleeuwse muziek. Op Angels Of The Night offreert het gezelschap Keltische invloeden verweven met metal en dat is volgens mij een nouveauté.

Speciale uitgaven, boxsets en earbooks zijn langzamerhand een bekend fenomeen geworden. Ze vormen zeer waarschijnlijk een poging om uit zowel oude als nieuwe releases nog een extra omzet te genereren in de tanende markt van de cd-verkoop. Als van alle albums het tienjarig jubileum zou worden herdacht met een speciale heruitgave dan staat de verzamelaar nog heel wat te wachten! Een remaster beoordelen via een download is voor mij ondoenlijk, dus ik zal me beperken tot de inhoud. Collega Bert Treep gaf Design Your Universe van Epica destijds een tip in iO Pages.

Endless Road is het debuut van The Broken Bridges, een kwartet uit Polen. De composities, vrijwel alle van de hand van gitarist-zanger en oprichter Marek Habryn, dateren al uit de jaren 2014-2016 en zijn geïnspireerd op de muziek uit de jaren zeventig. Geen wonder dat we bands als Pink Floyd en Uriah Heep in de muziek herkennen.

De Poolse gitarist Adam Jurczynski maakt muziek die je kunt rangschikken onder de noemer melodieuze, heavy rock. Ze is iets te licht om het heavy metal te noemen, maar iets te zwaar voor de term poprock. Met negen tracks klokt Beyond The Horizon slechts 33 minuten en dat is wel erg weinig in deze tijd. Op één nummer is er een gastmuzikant die toetsen speelt; voor alle gitaar- en baspartijen tekende Jurczynski zelf en hij had deskundige hulp van ene Babi op drums.