CD

Het Franse kwartet Weend’ô kreeg met het album Time Of Awakening een redelijk succesvolle respons. Klaarblijkelijk voldoende reden om het debuutalbum You Need To Know Yourself opnieuw uit te brengen, zij het met toegevoegde singleversies en nieuwe arrangementen voor een viertal nummers. De totale lengte van het album komt daarmee op ruim een uur.

Het tweede album van Renaissance nieuwe stijl betekende tevens de doorbraak in de VS. Hoewel Michael Dunford niet op de hoes staat, schreef hij wel alle muziek en hij speelde akoestische gitaar. Hij trad pas definitief toe tot de band na het verschijnen van Ashes Are Burning (1973). Het ruim elf minuten klokkende titelstuk is de onbetwiste klassieker van de band die in vrijwel geen enkele liveshow ontbreekt. In de studio was Andy Powell (Wishbone Ash) erbij om met zijn gitaarsolo’s het nummer extra cachet te geven.

Het Noorse Ruphus heeft iets van een cultstatus. Net als het Nederlandse Kayak leek de band in eigen land bands als Yes naar de kroon te steken, maar tot de verwachte grote doorbraak kwam het echter niet. De bezetting is ten opzichte van het debuutalbum nogal gewijzigd waardoor − met name door de mooie maar wat frêle stem van zanger Rune Østdahl − een ander geluid ontstond. In veel opzichten zal het uit 1974 stammende Ranshart een zeer welkome aanvulling zijn voor liefhebbers van de symfo uit de jaren zeventig.

Jeff Scott Soto is zo langzamerhand een fenomeen aan het worden. Hij is een veelgevraagd zanger, bekend van tal van  succesformaties heeft gezongen, onder wie Yngwie Malmsteen, Journey en recentelijk Sons Of Apollo. Dat die laatste band klaarblijkelijk geen full-time werk verschaft, blijkt wel uit Origami, een uitgave van Soto’s eigen band. Ook het feit dat Sons Of Apollo gitarist Ron ‘Bumblefoot’ Thal opduikt in Asia is daar een bewijs van.

Within Temptation (WT), ’s Neerlands beste exportproduct op muzikaal gebied, bestaat inmiddels alweer ruim twintig jaar en Sharon den Adel is nog altijd de gedreven frontvrouw die mede verantwoordelijk is geweest voor de internationale successen. Het zevende studioalbum Resist bestaat uit tien songs die samen zo’n 48 minuten klokken. De conclusie moet dan ook luiden dat WT de langere nummers heeft uitgebannen en meer strakke, heavy popsongs is gaan schrijven.

The Gloaming is een samenwerkingsverband tussen Ierse en Amerikaanse muzikanten, maar als je naar de muziek luistert dan hoor je alleen Ierse traditionele, meestal semi-akoestische volksmuziek met lyrische zang, een fiddle, gitaar, piano en percussie. De tien nummers zijn verdeeld over ruim zeventig minuten muziek. De zowel Engelstalige als Gaelic-zang van Iara O Lionaird is karakteristiek, maar lang niet zo mooi als die van zijn vrouwelijke collega en landgenote Moya Brennan.

Bayonne is behalve een plaats in Frankrijk en in New Jersey (VS) ook de artiestennaam van Roger Sellers. Als twintiger ontdekte hij Steve Reich en Terry Reilly. Hun minimalistische muziek lag aan de basis van de veel orkestralere muziek, zoals Sellers die vandaag de dag presenteert. Met Drastic Measures brengt hij zijn tweede soloalbum uit. Het ruim drie kwartier durende album is verdeeld over tien songs, waarin ook zijn bewondering voor Phil Collins doorklinkt.

Winter Ethereal is de tweede langspeler van gitarist Jim Matheos (Fates Warning) en John Arch, de voormalige zanger van Fates Warning (FW). Het album duurt ruim zeventig minuten en bevat een aantal tracks waarop ook nog andere voormalige FW-leden meespelen op bas en drums. Het ligt dan voor de hand dat de muziek erg veel lijkt op de oudere albums van FW. De muziek bevat tal van tempowisselingen, stijlvariaties, snerpende gitaarsolo’s en de magnifieke prestatie op vocaal gebied maken van dit album een hoogstandje in het genre.

The Face Of Life van het kwintet Kinetic Element uit Virginia (VS), is de tweede langspeler van de groep. Het album bevat slechts vier stukken, dus dat belooft wat zou je denken. Als je de leeftijd van de heren in ogenschouw neemt en leest over een nieuwe gitarist ‘barstensvol progrock-ervaring’ en ‘voor het eerst een full-time vocalist’ dan denk ik bij voorbaat: dit kan niet kapot. Helaas, een desillusie wil ik het album zeker niet noemen, maar enigszins teleurgesteld was ik wel.

Claudio Delgift is een Argentijnse singer-songwriter die door ‘kenners’ in de hoek van de progrock wordt geplaatst. De man heeft reeds zeven soloalbums op zijn naam staan, maar het simpele feit dat er nog niet één in iO Pages werd gerecenseerd, zegt voldoende. Als dit snarenwonder echt potten had gebroken, hadden we immers al veel eerder van hem gehoord. De zeventig minuten muziek op The Essential, verdeeld over twaalf songs, die als ‘het beste van’ worden gepresenteerd, zou ik zelf nauwelijks prog durven noemen.