CD

In 1997 bestormde Rhapsody met het album Legendary Tales de progressieve muziekscene. De band was aardig succesvol met zijn bombastische filmscoremetal. Na een aantal albums viel de band uiteen, maar na diverse bezettingswisselingen zijn nu de oorspronkelijke bandleden, die jarenlang hebben samengespeeld, weer bijeen. Alleen toetsenist Alex Staropoli ontbreekt nog. Vrijwel zeker is deze reünie het gevolg van de Rhapsody 20th Anniversary Farewell Tour, wat dus toch geen vaarwel is gebleken.

Zoals ingewijden ongetwijfeld weten, is het Italiaanse Frontiers Records een label dat heel veel gelegenheidsformaties en samenwerkingsverbanden ‘op de plaat’ zet. Zo ook Sweet Oblivion, een idee om Geoff Tate te vragen de door Simone Mularoni (DGM) en enkele andere genodigden geschreven nummers te zingen die qua stijl bij de muziek van Queensrÿche jaren tachtig passen. Met name Empire (1990) is natuurlijk een album dat zowel hardrock- als ook progrockliefhebbers aanspreekt.

Multi-instrumentalist Sergio Casamassima en zanger- tekstschrijver Alessandro Granato, zijn verantwoordelijk voor de dertien composities die op Letzte Baum prijken. De bassist-gitarist van de band Presence componeerde maar liefst 72 minuten muziek om zijn emoties te uiten over de wijze waarop mensen de aarde om zeep helpen. De teksten, maar zeker ook delen van de muziek, zijn geïnspireerd door wijsheden en chants van de inheemse Amerikaanse Indianen. Daardoor heeft dit album een boodschap en klinkt de muziek gevarieerd.

Deze twee doorgewinterde muzikanten hebben hun krachten gebundeld en verkennen nieuw muzikaal terrein. Als je van drummer Mark Zonder (ex-Fates Warning) en multi-instrumentalist Gary Wehrkamp (Shadow Gallery) iets in de richting van die bands had verwacht, kom je bedrogen uit. In mijn beleving luisteren we hier naar een soloalbum van Gary Wehrkamp met wat hulp van een fantastische drummer. Doordat Wehrkamp zelf zingt, klinkt de muziek heel anders dan je zou verwachten.

Voor een band die al achttien jaar bestaat, is een productie van vijf albums niet echt indrukwekkend. Het Noorse Magic Pie levert echter steevast topkwaliteit, getuige de twee ‘vette krenten’ voor de eerste twee albums en de tipnoteringen die de overige twee albums meekregen van de recensent in iO Pages. Ook nu is het weer raak. De vijf tracks op Fragments Of The 5th Element zijn goed voor ruim drie kwartier puur luistergenot, want de heren zijn verbluffend goed op dreef onder aanvoering van gitarist-componist en producer Kim Stenberg.

Het Amerikaanse gezelschap IZZ, genoemd naar de bijnaam van honkballer Jason Isringhausen van The New York Mets, is alweer ruim twintig jaar actief. Don’t Panic is het negende studioalbum van de band rond de broers Tom Galgano en John Galgano. IZZ maakt typisch Amerikaanse progrock die qua stijl, zeker in de openingstrack, heel dicht in de buurt komt van die van de landgenoten van Spock’s Beard tijdens de periode met Neal Morse.

De Zweedse band Siena Root haalt de inspiratie voor zijn muziek uit een combinatie van blues, gitaarrock en psychedelische hardrock van de late jaren zestig en de vroege jaren zeventig. Alle composities zijn van de vier bandleden die ook alle vier de zang voor hun rekening nemen. A New Day Dawning is een heruitgave van het debuutalbum uit 2004 van deze band die al in 1997 werd opgericht.

Zsolt Szíjártó (ex-Omen) is a Joe Satriani-kloon. Daarbij zou ik het kunnen laten voor de recensie van Stoppos A Galaxasban (Hitchhiker In The Galaxy), een album van deze Hongaarse gitarist. Maar zou dat deze begenadigde gitarist eer aan doen? Zeker niet, want al lijkt voor menig progliefhebber de muziek van gitaarvirtuozen allemaal op elkaar, toch valt er wel iets meer te vertellen over de tien composities op dit relatief korte plaatje. Het album klokt slechts 37 minuten.

Teramaze is een band uit Melbourne, Australië opgericht in 1993. Men was een aantal jaren van de radar verdwenen, maar sinds 2008 is de band weer actief. Voormalig zanger Brett Rerekura is weer terug en levert een uitstekende bijdrage met zijn lichtvoetige, warme stemgeluid. De band kende de nodige bezettingswisselingen, maar de centrale figuur was en is gitarist Dean Wells.