CD

Georg Neuhauser is de zanger en voornaamste componist van de Oostenrijkse band Serenity die recentelijk met Charlotte Wessels (Delain) en veteraan Oliver Phillips (Everon) een uitstekend album afleverde (Phantasma). Qua muziek komt Serenity vaak dicht in de buurt van bands als Delain, Vision Of Atlantis of van een meer populaire versie van Rhapsody Of Fire.

Bijna twintig jaar geleden begonnen toetsenist Alex Staropoli en gitarist Luca Turilli met Rhapsody, een band die grote bekendheid verwierf. Juridische perikelen forceerden een aanpassing van de bandnaam van deze uitvinders van de symfonisch-epische metal. Na negen studioalbums stapte Turilli op met in zijn kielzog bassist Patrice Guers en livegitarist Dominique Leurquin. Drummer Alex Holzwarth bleef vooralsnog bij beide bands spelen.

De eerste noten van The Art Of Loss, de zesde schijf van Nick van Dyk (gitaar, toetsen), Ray Alder (zang), Sean Andrews (bas) en Chris Quirarte (drums) slaan in als mitrailleurs en je zou denken dat je met een band als Artension te maken hebt. Supersnelle gitaarloopjes, dubbele basdrums, heerlijk donker basspel en de zo herkenbare stem van Ray Alder (Fates Warning) schallen uit mijn boxen.

Het Lion Music-label is een goed tehuis voor nogal wat snelle jongens op de gitaar. Een van die snelle gitaargoden is de Amerikaan James Byrd. Als zoveel anderen werd hij geïnspireerd door de uitvoering van het Amerikaanse volkslied door Jimi Hendrix tijdens het Woodstock-festival op 18 augustus 1969. Deze cd is een heruitgave van het album dat oorspronkelijk in 1998 werd uitgebracht bij Mascot Records. Zelfs Yngwie Malmsteen prees de kwaliteiten van Byrd aan. Zijn gitaarspel is, zoals te verwachten, zeer snel.

Arjen Lucassen (Ayreon, Star One) heeft niet lang stilgezeten na het indrukwekkende dubbelalbum The Human Equation. In zijn zoektocht naar nieuw talent vond hij Marcela Bovio, de van origine Mexicaanse zangeres van de groep Elfonia. In haar zag Lucassen de mogelijkheid om een album te maken, maar tegelijkertijd ook een band te formeren, waarmee hij zou kunnen gaan optreden.

De in 2008 opgerichte band Profuna Ocean verraste in 2009 de progressieve muziekwereld in positieve zin met Watching The Closing Sky. Daarna bleef het stil al won de band in 2013 een prijs in ‘Dutch Exposure’ met het nummer Waiting For The Fall. René Visser (toetsen), Arjan Visser (bas), Fred den Hartog (drums) en Raoul Potters (zang, gitaar) hebben zeker niet stilgezeten, want net over de drempel van 2016 presenteert men op In Vacuum acht nieuwe tracks.

Mantra Vega een nieuwe supergroep? Wellicht te veel eer, maar namen als Dave Kerzner (ex-Sound Of Contact), Heather Findlay (ex-Mostly Autumn) en Dave Kilminster (ex-Roger Waters) zijn toch aardig bekend. Findlay is een prachtvrouw om te zien, maar uiteindelijk gaat het om de muziek en die valt me niet mee.

De Britse melodieuze rocklegende Magnum gaat maar door. Aan de energie van componist Tony Clarkin lijkt geen eind te komen. Op Sacred Blood “Divine” Lies prijken tien nieuwe songs en het album is gestoken in een fraaie cover ontworpen door Rodney Matthews. Bob Catley heeft bijna een wandelstok nodig om zijn zangstem overeind te houden, maar dankzij goed productiewerk en veel samenzang lukt dat nog steeds heel aardig.

Bad Dreams komt uit Argentinië. Dit vijftal jonge muzikanten was mij − tot voor de laatste Cruise To The Edge − volslagen onbekend. Tijdens deze cruise imponeerde de band met zijn optreden en veel bezoekers snelden na afloop naar de ‘booth’ om de cd Apocalypse Of The Mercy te bemachtigen. Zo ook uw recensent.

Het gelijknamige album uit 1975 van Rag I Riggen is uit de Zweedse archieven opgegraven. Vrij vertaald betekent de bandnaam 'lef hebben'. Het zestal speelt muziek die zwaar leunt op het grote voorbeeld Uriah Heep, maar het album bevat ook invloeden uit de volksmuziek, zoals op Spangaforsens Brus, dat wel wat weg heeft van Wuthering Heights van Kate Bush. De gedeeltelijk in het Zweeds gezongen teksten leveren zeker een bijdrage aan dat folkachtige karakter.