CD

Was het door gitarist-componist Simone Mularoni (DGM) aangestuurde gelijknamige debuut van Sweet Oblivion (2019) nog een wat stroef geheel, het bracht Geoff Tate, voormalig frontman van Queensrÿche, wel weer op bekend terrein, want de composities lagen dichter bij de beste Queensrÿche-periode dan alle albums na Promised Land (1994)!

Maar liefst veertien albums heeft Gary Hughes met zijn groep Ten gemaakt en daarnaast ook nog een rockopera. Op Waterside gaat hij verder op de door hem ingeslagen weg. De muziek op dit album neigt echter nadrukkelijk naar de zeer gepolijste en melodieuze kant. De vijftig minuten zijn verdeeld over tien nummers, waarvan alleen het nummer Lay Down opvalt door zijn lengte van bijna acht minuten.

Gitarist Frank Badenhop heeft al eerder met een recensie van FB 1964 op deze website gestaan, namelijk met het album Dreams & Nightmares (2020), maar dit coveralbum hoort eigenlijk niet op de website thuis, maar veel eerder in een blad als Aardschok.

Gerben Klazinga, de medeoprichter van Knight Area, is natuurlijk voor onze lezers geen onbekende. De fans van de band zagen een muzikale ontwikkeling, waarbij de muziek steeds meer leek op te schuiven naar de heavy kant van het progspectrum. Het is dan ook eigenlijk geen wonder dat Klazinga zijn meer symfonische kant op Burdens Of The Mind laat horen. Een ontmoeting met Jacob Broers leidde tot een samenwerking van oorspronkelijk de track Iconoclast, maar beide heren voelden dat er meer moest gebeuren.

Soms krijg je als recensent muziek voorgeschoteld waarvan je de relatie met deze website niet zo scherp ziet zitten. A Midsummer’s Night Dream van Oberon is zo’n voorbeeld. Het album is ultra zeldzaam als lp, want het was in 1971 een zelf-gefinancierde plaat van een aantal Engelse studenten, die elkaar al van hun schoolperiode kenden. Deze Oberon is dus een andere dan het Noorse Oberon of de metalband uit Sydney. De eigen composities van de heren worden aangevuld met wat klassieke stukjes en met folkklassiekers als Summertime.

Toen toetsenman Ton Scherpenzeel hartproblemen kreeg, was het even heel erg schrikken en zeer de vraag of er na het bijzonder goed geslaagde Seventeen ook nog een achttiende album zou komen. De stilte werd handig opgevuld door het live album Live 2019. Het antwoord luidt inmiddels bevestigend, want Out Of This World is de opvolger van Seventeen.

Naast Within Temptation heeft Epica zich door de jaren heen ontwikkeld tot een internationale grootmacht in het symfonische metalgenre dat nog immer wordt gedomineerd door het Finse Nightwish. In Nederland, maar zeker ook daarbuiten, steekt Epica echter met kop en schouders boven de concurrentie uit.

Van Psychic Equalizer stond reeds vier keer eerder een recensie in progblad iO Pages, dus de band is bepaald geen nieuwkomer. Voor de lezers van deze website is Revealed II echter de eerste recensie. Dit internationale gezelschap moest, zoals velen voor hen, de geplande tournee uitstellen vanwege de coronacrisis. In plaats daarvan heeft Hugo Selles, de Spaanse pianist en initiator van dit samenwerkingsverband, zijn muzikale metgezellen, uitgenodigd om via internet een ep te maken.

Frontvrouw Morgan-Leigh Brown van de uit Melbourne, Australië afkomstige band Acolyte, had behoorlijk wat ervaring als zangeres in musicals, maar ze had nooit eerder in een band gezeten. Totdat de vier heren instrumentalisten van Acolyte haar vroegen om bandlid te worden, omdat haar ‘guiding vocals’ zo goed bij de band bleken te passen. Het vorige album Shades Of Black heeft deze website en ook iO Pages niet bereikt, maar het kreeg ‘down under’ wel volop positieve kritieken.

Illuminae is een nieuw project van bassist-gitarist Ian Jones (Karnataka, Chasing The Monsoon) en zangeres Agnieszka Swita (Caamora, Clive Nolan). Met gastmuzikanten als Steve Hackett, Jon Helliwell (ex-Supertramp) en Troy Donockley (ex-Iona, ex-Mostly Autumn, Nightwish) zijn je verwachtingen als progliefhebber direct al aardig hooggespannen, maar dat valt op Dark Horizon eigenlijk wat tegen.