CD

Het Noorse kwintet Fatal Fusion is vooral beïnvloed door progressieve muziek uit de jaren zestig en zeventig, maar je hoort ook invloeden van de neoprog uit de jaren tachtig, bijvoorbeeld van Arena. Zo kun je op Dissonant Minds soms Marillion, dan weer IQ en vervolgens de vroege Genesis herkennen, zeker als de dwarsfluit een bijdrage levert.

Het inmiddels tot trio gereduceerde Airbag uit Noorwegen brengt met A Day At The Beach zijn vijfde album uit. De cd is een interessante maar, mijns inziens, weinig vernieuwende mix van vooral het grote voorbeeld Pink Floyd met synthipop-invloeden en fragmenten waarin je Marillion zult herkennen. Het blijft een kwestie van smaak of je de zang van Asle Tostrup mooi vindt dan wel valt voor het gitaargeluid van Bjørn Riis.

Dertig jaar geleden verraste de Oostenrijkse multi-instrumentalist Gandalf (Heinz Strobl) de muziekwereld met Journey To An Imaginary Land. Meer dan dertig albums zagen in de afgelopen vier decennia het levenslicht en na een pauze van enkele jaren is de magiër terug met een dik uur nieuwe muziek op Secret Sarai. Melancholie, wegdromen en een traantje laten: het hoort er weer allemaal bij.

De Fransman Pierre Zalkazanov, beter bekend onder zijn artiestennaam Zanov, viert komend jaar zijn 45-jarig jubileum als elektronisch musicus en dat is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Te midden van alle nieuwe stijlen is de man trouw gebleven aan zijn eigen stijl die echter wel duidelijk verwantschappen vertoont met die van zijn illustere landgenoot Jean-Michel Jarre, terwijl hij uiteraard ook wel degelijk beïnvloed is door Tangerine Dream, periode Force Majeure (1979).

Het Italiaanse Neverdream, geesteskind van gitarist Giuseppe Palmieri en zanger Giorgio Massimi, brengt met Figli Dell'Alba het vijfde album uit sinds de oprichting van de band in 2004. De vorige vier heb ik echter niet besproken op mijn website. De onderwerpen van de geheel in het Italiaans gezongen teksten zijn slavernij en racisme. De muziek is verdeeld over dertien nummers die samen goed zijn voor een ruim uur prog, waarbij absoluut metalinvloeden te herkennen zijn.

Het is dit jaar veertig jaar geleden dat Audio-Visions werd uitgebracht. Een prima reden om dit opgepoetste album opnieuw in het zonnetje te zetten, want voor mij persoonlijk is dit een van de beste albums van Kansas. Het zou helaas het laatste album in de originele bezetting blijken te zijn.

Cheer-Accident, het merkwaardige gezelschap uit Chicago (VS), debuteerde al in 1986 met het album Life Isn’t Like That. Men heeft anno 2020 nog steeds oprichter Thymme Jones (drums, trompet) en gitarist Jeff Libersher in de gelederen, die de groep kwam versterken na de eerste lp. Dit gezelschap schuwt op Chicago XX noch experimenten, noch zelfspot. Men wil zich absoluut niet conformeren aan geëffende paden en muzikale extravaganties zijn meer regelmaat dan uitzondering.

Het Canadese kwartet Harem Scarem, met als centrale duo gitarist Pete Lesperance en zanger-toetsenist Harry Hess, bestaat al ruim dertig jaar. Ondanks een pauze van vijf jaar rond 2009, is Change The World het vijftiende echte studioalbum van de band als je Mood Swings II niet meetelt. De opvolger van United (2017) brengt geen verrassingen, maar dat een band in dit genre toch weer een tiental pakkende songs op de schijf weet te zetten, mag op zich al een wonder heten.

Van de uit Toronto (Canada) afkomstige alleskunner Rick Miller zijn reeds zes albums besproken in iO Pages, het tijdschrift voor progressieve rockmuziek. Hij is dus geen onbekende bij de liefhebbers van dit genre. Behalve komiek − kijk maar eens naar zijn versie van Bohemian Rhapsody op YouTube! − is hij acteur, schrijver, spreker en dus ook nog muzikant. De man zelf zingt en bespeelt gitaar en toetsen. Met Belief In The Machine presenteert hij opnieuw vijftig minuten muziek in de stijl van vooral Pink Floyd.

Dit jaar wordt drummer Mani Neumeier van Guru Guru tachtig jaar. Hij is de enige constante factor in de band en – evenals blueslegende John Mayall − een van de oudste nog spelende rock- muzikanten. Live In China bevat bijna vijf kwartier authentieke ‘krautrock’ met hoofdrollen voor de twee gitaristen en voor Neumeier, die naast zijn drukke bezigheden tijdens de reguliere nummers ook nog eens een pittige drumsolo speelt van bijna negen minuten!