MENNO VON BRUCKEN FOCK

CD

THE OPEN DOOR

De druk op zangeres Amy Lee en gitarist Terry Balsamo was behoorlijk groot om een nieuw album van Evanescence uit te brengen dat een waardige opvolger van het spektakelstuk Fallen (2003) zou moeten worden. Naar mijn smaak is dat slechts gedeeltelijk gelukt, want de sfeervole stukken zijn weliswaar aardig, maar niet bijster origineel. De beloofde ‘stunning vocals’ hoor ik alleen in de rustigere stukken, want in de pittiger nummers klinkt Lee’s stem erg dreinerig en geforceerd.

ANYWHERE BUT HOME

Evanescence schoot als een komeet omhoog na diverse succesvolle singles en vandaag de dag is de Amerikaanse formatie rond zangeres Amy Lee een regelrechte top-act. Met een knipoog naar gothicmetal, speelt de band aansprekende en pakkende rock, enigszins vergelijkbaar met Nickelback of Green Carnation. Wat de heren en dame live brengen op de dvd Anywhere But Home komt gedeeltelijk van een schijfje, want behalve de incidentele vleugel die door Amy Lee wordt bespeeld, speelt er niemand toetsen.

LONG FORGOTTEN WORDS

Het Duitse zestal Esthetic Pale opereert al heel wat jaren in de art- en progressieve rock. Desondanks is Long Forgotten Words (2005) pas het derde album van de band; de andere twee - Tales From An Ancient Realm (1996) en Hope (2000) heb ik kennelijk gemist. De muziek en teksten zijn grotendeels geschreven door gitarist Matthias Ibelshäuser.

THE ROAD TO PARADISO, + boek

De ster van Epica is rijzende en dat dit zou gebeuren had ik reeds voorspeld. Geholpen door de populariteit van het gothicmetalgenre en het fantastische werk van Sascha Paeth, Miro en Amanda Somerville, hebben Mark Jansen (gitaar, zang), Ad Sluijter (sologitaar), Coen Jansen (toetsen), Yves Huts (bas), Jeroen Simons (drums) en natuurlijk zangeres Simone Simons in relatief korte tijd een grote schare fans in veel landen opgebouwd.

THRENODIES

Threnodies, het derde album van de Londense formatie Messenger, is de eerste cd van deze groep die in iO Pages wordt besproken. De muziek van de band bevat een rijk arsenaal aan invloeden, die niet alleen uit de blues komen, maar soms ook uit ‘old school’ hardrock van bands als Uriah Heep en Deep Purple. Het zijn toch vooral de talrijke sfeervolle en rustige stukken uit de psychedelische muziek van eind jaren zestig die komen bovendrijven.

THE DIVINE CONSPIRACY

Al dan niet ten gevolge van van het faillissement van het Transmission-label, is Epica - net als eerder After Forever - nu bij Nuclear Blast terechtgekomen, maar de band is de expertise van de Gate Studio met Sascha Paeth, Olaf Reitmeier en Amanda Somerville trouw gebleven. Het artwork van The Divine Conspiracy is niet langer van Drescher, maar van de bekende designer Mattias Norén; het ziet er dan ook zeer verzorgd uit.

CONSIGN TO OBLIVION

Met enige vertraging is hier de opvolger van het succesvolle debuutalbum Phantom Of The Agony van Epica. Consign To Oblivion is een fantastisch album! De band is gegroeid, klinkt hechter en nog volwassener. Labelbaas Hans van Vuuren heeft er iets speciaals van gemaakt: de eerste gelimiteerde oplage verschijnt als 'gewone' cd in Eco-Book en met bonus-dvd, maar er komt ook een speciale SACD-versie met maar liefst drie bonustracks.

VERTEBRAE

Vertebrae van het Noorse gezelschap Enslaved bevat gitzwarte blackmetal! Wat mij betreft behoren deze Viking-koppen niet thuis in een progressief magazine als iO Pages en dus eigenlijk ook niet op deze website, vanwege de grote hoeveelheid grunts en screams.

ENONYMOUS

Maar liefst twaalf nieuwe songs schreef gitarist Ronald ten Bos voor Enonymous, het nieuwe album van ENorm, met één bijdrage van toetsenist Martin Platenkamp. Het zijn compacte en aansprekende songs, waarbij evenals op het vorige album de geest van U2 nadrukkelijk rondwaart. Zanger Eric ten Bos groeit nog steeds en al zijn mijns inziens niet alle nummers optimaal geschikt voor zijn stem, hij redt zich er heel aardig mee.

JOURNEY'S END (NL+E)

Na de 'voorbode' Arise & Shine is hier dan het echt nieuwe album van The Enid, de opnieuw geformeerde cultband uit de jaren zeventig en tachtig. Weliswaar zonder Steve Stewart en Francis Lickerish, maar met oudgediende Dave Storey (drums), de al enige tijd participerende Max Read (zang, toetsen, gitaar, bas) en nieuwkomer Jason Ducker (gitaar).

Pagina's