CD

Bijzonder verrassend; dat is toch wel het minste wat ik kan zeggen van Reaching Places High Above, het ruim drie kwartier durende debuutalbum van het Slowaakse kwintet Persona Grata. De compositorisch en technisch hoogstaande muziek kenmerkt zich door veel invloeden. In de openingstrack Ace zijn dat vooral Dream Theater, Focus en Jethro Tull; in de tweede instrumentale track Istanbul, gaat de muziek meer de rustige kant op met veel oosterse invloeden.

25 jaar na de oprichting komt het Engelse Legend met Spirit, de opvolger van het album Cardinal Points (2011). Vocalist Kerry Parker moest om gezondheidsredenen worden vervangen en toetsenist-bassist Steve Paine mag zich gelukkig prijzen dat hij een ervaren zangeres als Beck Sian kon inlijven. De epische prog voldoet inderdaad geheel aan de karakteristieken: lange nummers en ouderwetse symfonisch-progressieve muziek.

Als je mij zou vragen wat er met Mark Boals is gebeurd nadat hij Yngwie Malmsteen, Ring Of Fire, Royal Hunt, Uli Jon Roth en Syzygy had verlaten, dan zou mijn antwoord luiden dat hij momenteel de microfoon hanteert bij Iron Mask.

De Belg Samuel Arkan treedt duidelijk in de voetsporen van Arjen Lucassen. Met het album Obsessions (2011), een metalopera met een duidelijk verhaal en een aardig rijtje gastmusici, wist hij daarvoor al een solide basis te ontwikkelen.

Het eerste volwaardige album van het Belgische Dyscordia werd geproduceerd door niemand minder dan Jens Bogren (Opeth, Katatonia). Op Twin Symbiosis staan elf nummers, goed voor bijna een uur doorgaans stevige kost, zo nu en dan afgewisseld door rustige, zeer melodieuze passages. Gitaren in overvloed en twee zangers van wie er een voornamelijk grunt.

Na een afwezigheid van tien jaar wordt de geslaagde revalidatie van Camel-voorman Andy Latimer gevierd met een nieuwe uitvoering van The Snow Goose, het instrumentale album uit 1975. In de studio stak hij samen met Colin Bass (bas), Guy LeBlanc (toetsen) en Denis Clement (drums) dit zeer succesvolle en melodieuze studioalbum in een nieuw jasje door het orkest te vervangen door zijn digitale evenknie.

Eeuwig zonde al die bosbranden in Australië, maar dat neemt niet weg dat multi-instrumentalist Sam Vallen en zijn kompanen van Caligula’s Horse in de afgelopen tijd een prestatie van formaat hebben geleverd. De opvolger van het ook al zeer indrukwekkende debuutalbum Moments From Ephemeral City (2011) mag er namelijk zijn.

Royal Hunt draait om de uit Rusland afkomstige Deen André Andersen. Zijn composities zijn melodieus en voorzien van bombastische orkestraties en hij weet steeds goede muzikanten om zich heen te verzamelen. Nu de Amerikaanse zanger D.C.

Het is een tikkeltje wrang dat veertig jaar na dato nog een liveregistratie van Flash verschijnt, vlak na het overlijden in 2013 van Peter Banks, de voormalige gitarist van Yes en Flash. Helaas zonder toetsenist Tony Kaye, maar wel in de originele bezetting met Colin Carter (zang), Ray Bennett (bas, zang), Mike Hough (drums) en ‘featuring Peter Banks’. Dit concert uit Kansas City komt alsnog voor het grote publiek beschikbaar op initiatief van diezelfde Banks.

Al twintig jaar verbaast het Finse Apocalyptica vriend en vijand met compromisloze, eigengereide muziek. In 1993 baarde men opzien door als vier cellisten covers van Metallica te spelen, maar daar bleef het niet bij. Een album als Worlds Collide (2007) is een zeer volwassen cd met pompeuze en melodieuze heavy muziek, maar ook met veel pop-elementen, zang en andere instrumenten, echter nog wel steeds met de cello’s in een hoofdrol.