CD

Het instrumentale mini-album Moondrive (1997) van de Nederlandse band Odyssice is door Cyclops Records opnieuw uitgebracht met als toevoegingen het oudere, maar heerlijke nummer Losing Her, dat een beetje klinkt als Future World Orchestra, en een live-uitvoering van het ietwat Rush-achtige Power Loc. Verder is er nog een multimediatrack toegevoegd met een onvolledige biografie en discografie, een demo-opname, een livevideo, foto’s en een opname van een oefensessie.

De Moskoviet Alexey Obraztsoff werkt al jaren in de muziekbusiness, vooral in de wereld van de variété. Daarnaast maakte hij enkele soloalbums waarvan Beatoom de derde is. Het album bevat zeer toegankelijke, lichte muziek met een swingend ritme dat nog wordt geaccentueerd door tal van aardige bijgeluidjes die om de diepe bassen en de beat heen draaien. Zo zijn de eerste twee van de in totaal acht stukken weliswaar dansbaar, maar ze bevatten zeker geen techno. In de derde, vierde en zesde track neemt Obraztsoff wat gas terug en aan het begin van Mr.

Zoals de titel al aangeeft, bevat deze al wat gedateerde cd zwoele muziek met zachte ritmes. De muziek op Erotic Moods bestaat uit vloeiende, gemakkelijk in het gehoor liggende melodietjes met keyboards, akoestische en elektrische gitaar, fluit(samples) en soms lieftallige kinderzang en onder meer in het Latijn gezongen teksten. De vermoedelijk elektronisch gegenereerde bas en de percussie vullen uitstekend aan. In Amerika vallen dit soort platen zeer in de smaak; of dat in ons land ook zo is, waag ik te betwijfelen.

Jesse Sola alias Numina heeft al verscheidene albums op zijn naam staan. Zijn stijl wordt omschreven als dark ambient en space en daarmee ben ik het volledig eens. De negen composities op Eye Of The Nautilus zijn goed voor een kleine 74 minuten muziek, waarbij de luisteraar tal van nieuwe, donkere kamers in de diepzee bezoekt, zoals de titel van het beroemde schip van kapitein Nemo al doet vermoeden. Zweverige klanktapijten galmen rond je hoofd, maar zodra er percussie-elementen worden toegevoegd, klinkt de muziek direct wat pittiger.

Het Canadese duo Felix Richer en Max Chapados maakt sinds 1997 muziek onder de naam Nuclear Ramjet. Mission To Sedna  is het derde album en het belangrijkste publiek van het duo is de dansende jeugd. De dynamische, goed geproduceerde uptempo muziek, is een combinatie van techno en synthipop uit de jaren tachtig. De zogeheten discodreun wordt veelvuldig gehanteerd, maar daarnaast gebruikt men ook vocoders, synths, percussie en gitaren om toch vooral de muziek gevarieerd en afwisselend te houden.

Voorheen heette deze band Morgana-X, en nu presenteert men als NovAct met Tales From The Soul een dijk van een debuutplaat, die zelfs wereldwijd uitgebracht wordt. Een prima prestatie van dit vijftal Nederlanders onder aanvoering van oprichter en gitarist Wouter Wamelink, die tevens verantwoordelijk is voor alle muziek op dit debuutalbum.

Nostalgia is de ‘ruige’ kant van Mathias Grassow die in dit project samenwerkt met Rüdiger Gleisberg. Uit de informatie blijkt niet of Carsten Agthe (percussie) een bijdrage geleverd heeft. The House On The Borderland, de tweede schijf van dit verbond, is geïnspireerd op literatuur van William Hope Hodgson, die goed thuis scheen te zijn in het schrijven van griezelverhalen. De cd is uitgebracht in een gelimiteerde oplage en heeft een afwijkende, zeer originele A5-verpakking in papier, en dus geen jewel case!

Vraag: kunnen Fransen doommetal spelen? Antwoord: ja, dat bewijst Northwinds met het album Chimeres. Al kun je de composities nauwelijks origineel noemen, een merkwaardige samenvoeging van bekende stijlen is het wel. De muziek is enigszins progressief vanwege de tempowisselingen en de rol die de toetsen spelen, terwijl de folkloristische fluit in Never Neverland ook voor een aparte verrassing zorgt, evenals het akoestische stuk in hetzelfde nummer, dat ruim elf minuten klokt.

Na zijn soloalbums Threshold (1997), waarvan recentelijk een speciale editie het levenslicht zag, Into The Sunset (2000), het dubbelalbum Music Machine (2003) en de vele live shows, zowel solo als met zijn vrouw Lana Lane en Rocket Scientists - voor welke band Erik Norlander een belangrijk deel van de composities schrijft - is een liveregistratie een logische keuze.

Threshold, het eerste soloalbum van de Amerikaanse toetsenist Erik Norlander (Lana Lane, Rocket Scientists) uit 1997, vertoont flink wat raakvlakken met elektronische muziek (EM), maar hoort eigenlijk meer in de categorie progressieve rock thuis. Deze heruitgave bestaat uit het originele geremasterde album, een uitgebreider boekje met voorwoord door Keith Emerson,  een toelichting per track door Norlander zelf en een heleboel extra’s.