CD

We schrijven beginjaren zeventig. Er wordt naar hartenlust geëxperimenteerd en naast pop, jazz, blues en rock-‘n-roll ontstaat een stroming die progressieve of symfonische rockmuziek wordt gedoopt. De eerste lp’s van Ekseption, Solution, Supersister, Focus, Earth & Fire en Kayak worden uitgebracht en in diezelfde periode schreef Ruud Wouterson alle nummers die op Orion van de band Panthéon prijken.

Maar liefst acht jaar na Visionary komt Frank Bornemann, de onbetwiste ‘mastermind’ van de Duitse band Eloy, met deel I van een tweedelig verhaal over Jeanne D’Arc. In dit eerste deel wordt de periode van de geboorte van Jeanne uitgebeeld, haar visioen, haar reis naar Chinon tot en met de overwinning op de Engelsen in Orléans. De majestueuze instrumentale ouverture wordt gevolgd door een dreigende passage die weergeeft dat Frankrijk in oorlog is met de Engelsen.

De Noorse band Gentle Knife bestaat maar liefst uit elf muzikanten! Naast gitaren, drums, toetsen en bas hoor je ook saxofoons, fluiten en trompet. Inspiratiebronnen en invloeden van bands als Camel en Van Der Graaf Generator (VDGG) zijn duidelijk aanwezig en verder veel elementen van de grote namen in de progressieve rock. Zowel vrouwelijke als mannelijke zangstemmen maken het geheel nog gevarieerder. Er staan op Clock Unwound slechts zes tracks, maar die duren samen wel 56 minuten dus dat betekent lekkere, lange tracks.

Zes jaar na het onverwachte eerbetoon met het album ThreeFour aan Claudio Lorandi − de in 2007 overleden oprichter van Phoenix Again − en drie jaar na Look Out verschijnt nu Unexplored, het derde album van deze Italiaanse band. Tot mijn verbazing zijn er daarnaast ook nog twee livealbums verschenen die ik heb gemist en waarvan er een nota bene in ’t Blok in Nieuwerkerk aan de IJssel werd opgenomen, namelijk The Phoenix Flies Over The Netherlands (2016).

Andy Pickford is een van de pioniers van de Engelse elektronische muziek (EM). Geïnspireerd door grote namen als Kraftwerk, Jean Michel Jarre, Vangelis, Isao Tomita, Klaus Schulze en Tangerine Dream, raakte Pickford al op 14-jarige leeftijd verslingerd aan EM. Helaas voor hem heeft hij als artiest nooit het grote publiek kunnen bereiken en heeft hij nooit een goed platencontract gekregen.

IZZ, de eigenzinnige band uit de omgeving van New York brengt met Everlasting Instant het zevende album en tevens het derde deel van een trilogie uit, die verder bestaat uit The Darkened Room (2009, zie iO92) en Crush Of Night (2012, zie iO109).

Angela Di Vincenzo is de dame die de microfoon hanteert bij de Italiaanse female fronted metalband Secret Rule. Het brein achter deze vierkoppige band is gitarist Andy Menario. The Key To The World is al het derde album in drie jaar. De dertien composities klokken samen ruim 51 minuten en dat betekent dus dat de nummers vrij kort zijn. Geen tijd voor ingewikkelde arrangementen of aardige uitstapjes, maar meer het rechttoe- rechtaan werk dat qua stijl het dichtst in de buurt komt van Delain.

De Amerikaanse band rond zangeres en toetsenist Lainey Schooltree komt met het dubbelalbum Heterotopia als opvolger van het debuutalbum Rise (2013). De bezetting voor de opnamen van deze cd is dezelfde gebleven met uitzondering van drummer Tom Collins. De liveband heeft echter, naast Collins, weer een andere bassist, toetsenist en gitarist. Schooltree houdt van variatie zullen we maar zeggen, en dat geldt ook voor de in totaal 24 composities. De muziek varieert van pop tot rock.

Het Italiaanse Frontiers Records blijft grossieren in albums met stevige tot zeer stevige muziek, maar het overschot aan hardrock en heavy metal bevat geregeld uitgaven die meer dan voldoende raakvlakken met prog- of symfonische rock hebben om een bespreking te rechtvaardigen. Gothica, het dertiende album van Ten, de band rond zanger-componist Gary Hughes, is er daar één van. De muziek is stevig, dat zeker, maar ook zeer melodieus en de gepolijste zang, de arrangementen en de productie maken de zeven tracks tot een feest der herkenning.

Deelay is een trio uit Rome dat de muziekwereld positief verrast met een titelloos instrumentaal album met een speelduur van een kleine vijftig minuten, verdeeld over acht eigen composities. Dario Esposito, die ook drumt bij Balleto Di Bronzo, is waarschijnlijk de enige van de drie die bekend is. Sommige passages vertonen overeenkomsten met de muziek van het trio Bozzio Levin Stevens en heel in de verte zou je ook kunnen denken aan een soort jazzy versie van Rush.