CD

Toen Tiles in 1993 begon als een Rush-coverband was niet iedereen ervan overtuigd dat deze band muzikaal een grote toekomst tegemoet zou gaan. Toch gaat het redelijk goed met de band en na ruim tien jaar heeft Tiles zeven albums afgeleverd en sloot men het afgelopen decennium waardig af met een terugblik. In de studio werden oude tracks opnieuw en live opgenomen. Op beide albums zijn die oude nummers wat bewerkt en hier en daar uitgebreid.

Het Australische gezelschap Mechanical Organic uit Melbourne bestaat al weer negen jaar en mede-oprichter en multi-instrumentalist Eddie Katz blijkt veruit de belangrijkste man van deze aparte band. Zijn maat van het eerste uur, sologitarist Conrad (Connie D), heeft onlangs meegedeeld dat hij de groep heeft verlaten; zijn vervanger heet Joe Kostof. Mechanical Organic bestaat nu uit vijf leden van wie zanger-toetsenist David Bellion uiteraard ook een belangrijke rol vervult.

‘Dit is geen prog’, stelde zangeres Joanna Hogg (Iona) zelf vast en ze heeft gelijk. De dertien eigen composities zijn persoonlijke boodschappen, ervaringen en weerspiegelingen van een gedreven en gelovige muzikante. Zij putte haar inspiratie uit de Almachtige, het prachtige kleine ijsvogeltje en gesprekken met vrienden, zoals in Some Things.

De dame en drie heren van Heylel komen uit Portugal en Narciso Monteiro (composities, gitaar, keyboards, bas) is de belangrijkste figuur in de band. Op het debuutalbum Nebulae prijken, naast negen eigen nummers, twee uitstekend gespeelde en gezongen covers uit de beginperiode van King Crimson en Emerson, Lake & Palmer, namelijk I Talk To The Wind en The Sage.

Dit Italiaans/Noorse trio bestaat uit bassist/zanger Roberto Tiranti, gitarist Ken Ingwersen (die tevens wat toetsen bespeelt) en drummer Tom Fossheim. Vooral Tiranti zal vele lezers bekend voorkomen: Mangala Vallis, Ken Hensley’s Live Fire en Labyrinth zijn enkele bands Tiranti actief was of is. Ken Ingwersen is tevens producer van dit tweede album en zou al bekend kunnen zijn van het in iO 96 besproken album Reincarnation van Kens Dojo.

Een jaar of wat geleden wekte DragonForce, de ‘speedkings of symphonic powermetal’, nog de indruk meer uitdagende en wat langere songs te willen opnemen, maar op het onlangs verschenen Maximum Overload, met nieuwe zanger Marc Hudson, zoekt de band het toch weer in pakkende songs met een duidelijke structuur. Voorheen werden de albums geproduceerd door Karl Groom in The Thin Ice Studio’s, maar nu is Jens Bogren, van onder meer Opeth en Symphony X, de producer.

Is Xandria een nieuwe ster aan het gothicmetalfirmament? Eigenlijk niet, want deze Duitse band bestaat al zeventien jaar en Sacrificium is het zesde album. Waarom dan nu pas aandacht? Wel, dit genre behoort niet tot de kerntaken van iO Pages, maar in dit geval maken we weer eens een uitzondering omdat de band beschikt over een Nederlandse frontvrouw, namelijk de sopraan Dianne van Giersbergen die ook actief is in Ex Libris.

Het Australische gezelschap Voyager figureerde reeds eerder in ons mooie blad en scoorde met de voorlaatste cd The Meaning Of I (2011) zelfs een ‘vette krent’ (zie iO105). De vier heren en een dame uit Perth gebruikten de Amerikaanse crowdfundingwebsite Kickstarter om dit vijfde album te financieren. Zij verkregen het beoogde bedrag ruimschoots. Dertien composities prijken er op V dat een uurtje duurt en muziek bevat in een uitgekookte mix van pop, prog en heavy ondertonen.

De van origine Deense band Pyramaze kondigde enkele jaren geleden aan een nieuw album te zullen uitbrengen zonder gitarist-componist Michael Kammeyer, maar tot op heden is daar nog niet veel van terechtgekomen. Wat de aanleiding is om Immortal, het derde album uit 2008, opnieuw uit te brengen is mij niet duidelijk. Het bijzondere aan dit album is de zang, want voormalig Iced Earth-zanger Matt Barlow is te horen op acht van de tien songs en maakte met dit album zijn rentree.

Het Duitse vijftal Neronia begon zijn muzikale loopbaan als Ulysses − niet te verwarren met de Nederlandse band met die naam − maar veranderde dat later in Neronia. Onder die naam werden twee albums uitgebracht, waarvan het laatste Blue Circles dateert uit 2008 (zie iO84). Helaas werd kort na het uitbrengen van dat album de studio van de band leeggeroofd; een gevoelige tegenslag. Het nieuwe album Limnotapes bevat tien songs variërend in lengte van krap twee tot ruim zes minuten.